Opis Temperamentów

 Temperament stanowi pewną kompozycję jednych z bardziej niezmiennych cech psychicznych człowieka oraz jest częścią składową osobowości pod względem dynamiki. Zespół tych właściwości zauważalny jest głównie podczas reakcji psychomotorycznych i emocjonalnych człowieka. Temperament oddziałuje na zachowania w dwóch ujęciach zasadniczych zarówno na parametr czasowy reakcji, jak i jej intensywność. Często stanowi on o tym, jak człowiek przystosowuje się do otoczenia.

Klasyfikacja temperamentów wg teorii Hipokratesa-Galena

Jedną z najbardziej znanych i najstarszych teorii temperamentów jest założenie Hipokratesa i Galena, które uznaje, że w ciele ludzkim znajdują się pewne substancje tzw. “soki” i każdy z nich wykazuje tendencję do przewagi nad innymi, w zależności od typu temperamentu.

Według tej teorii wyróżniamy 4 ich rodzaje:

1. Sangwinik (łac. sanguis - krew)
2. Flegmatyk (łac. phlegma - flegma)
3. Choleryk (łac. chole - żółć)
4. Melancholik (łac. melas - czarny, chole - żółć)

W życiu codziennym jednak jednostki posiadają cechy tych czterech typów temperamentu wymieszane ze sobą, tworząc jedność.

Klasyfikacja temperamentów wg teorii Kretschmera

Jedną z najbardziej uporządkowanych spośród wszystkich teorii temperamentów jest teoria niemieckiego psychiatry Ernsta Kretschmera, która została opisana w książce "Körperbau und Charakter" w roku 1921. W swojej teorii skupił się on na zbadaniu związku pomiędzy charakterem a budową ciała. Narzucone wcześniej typy budowy ciała przez Hipokratesa tj. habitus apoplecticus oraz habitus phthisicus wywarły duży wpływa na tok myślenia Kretschmera. W oparciu o badania autor wywnioskował, iż między zaburzeniami psychicznymi a budową anatomiczną istnieją powiązania. Kretschmer przeanalizował ponad 8000 przypadków, z których wywnioskował że: ok. 50% osób cierpiących na schizofrenie posiadało budowę ciała leptosomatyczną, ok. 64% osób z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi było budowy pyknicznej, 28,9% atletyków lub 29,5% dysplastyków chorowało na epilepsję.

Kretschmer po dokonaniu swoich badań wskazał hipotezę, że również u osób zdrowych istnieje powiązanie pomiędzy temperamentem, budową ciała oraz tendencją do różnego typu zaburzeń psychicznych.

Z tego tytułu wyróżnił on pewne typy temperamentu:

1. Schizotymiczny- typ ten odpowiada sylwetce leptosomatycznej. Posiada skłonność do chorób psychicznych takich jak schizofrenia. Takie osoby są często zamknięte w sobie, milczące, niekomunikatywne, gorączkowe, bywają oschli a także są przeciwni zmianom i niechętnie się przystosowują.

2. Cyklotymiczny- odpowiednikiem fizycznym dla cyklotymika jest typ budowy pyknicznej. Oscylują między beztroską a marazmem. Występują u nich emocjonalne wahania, od smutku do radości. Posiadają realistyczne spojrzenie na świat oraz nie mają większego problemu z nawiązywaniem nowych kontaktów.

3. Iksotymiczny- posiada budowę atletyczną. Iksotymicy są spokojni, małomówni, ubodzy w gestach i mimice, z trudem przechodzą z jednej czynności do drugiej.

Według Kretschmera temperament występuje w czterech obrębach psychicznego działania:

1. Psychastezja, czyli przesadna lub nadmierna czułość na czynniki psychiczne,
2. Nastrój, który oscyluje pomiędzy przeciwstawnymi emocjami,
3. Tempo psychiczne objawiające się poprzez zduszenie lub intensyfikację ciągu psychicznego,
4. Ruchliwość psychiczna, czyli płynność oraz nietypowość ruchu.

Kretschmer był inspiracją dla wielu innych psychiatrów, jednak po drugiej wojnie światowej jego teoria przestała być tak ceniona i w obecnych czasach niewielu twórców wykorzystuje to podejście.

Podział na ekstrawertyków i introwertyków

Twórcą teorii o tym, że odmienność u ludzi wiąże się z podłożem biologicznym jest Hans Jürgen Eysenck. Według znanego psychologa do podstawowych wymiarów temperamentu należą psychotyczność, ekstrawersja oraz neurotyczność.

Z kolei Carl Gustav Jung uznał właśnie ekstrawersję i introwersją jako najważniejszy podział temperamentu.

Ekstrawertyk z natury jest optymistą, cechuje go towarzyskość, żywiołowość, zmienność, działa pod wpływem chwili, potrafi świetnie słuchać innych, jest asertywny, skoncentrowany na działaniu, pobudzony w większym stopniu wieczorem.

Introwertyk natomiast charakteryzuje się samotnością, refleksyjnością, wrażliwością, odpowiedzialnością, jest zazwyczaj pesymistą, nie uwalnia swoich emocji na zewnątrz, jest pobudzony w godzinach porannych.

Temperament a osobowość

Temperament jest zespołem cech mających podłoże biologiczne. Człowiek, od momentu urodzenia, aż do śmierci, ma uwarunkowany, stały temperament. Osobowość natomiast nie jest wrodzona, obejmuje ona zachowania kształtowane przez całe życie, szczególnie w okresie młodości, na które ma duży wpływ środowisko zewnętrzne. Temperament występuje zarówno u ludzi jak i u zwierząt, natomiast osobowość to atut tylko i wyłącznie człowieka. Czynnik biologiczny i czynnik społeczno-historyczny, będące podstawą tych dwóch pojęć znacząco się ze sobą wiążą. W zależności od poszczególnych rodzajów temperamentu oraz otoczenia zewnętrznego kształtują się postawy danej osobowości. Temperament pośrednio oddziałuje na kształtowanie się osobowości.

Sangwinik (łac. sanguis – krew) – jeden z czterech typów temperamentu według podziału greckiego filozofa Hipokratesa (V wiek p.n.e.).

Teoria Hipokratesa zakłada istnienie czterech podstawowych typów temperamentu człowieka, które swoje nazwy zawdzięczają łacińskim wyrazom określającym płyny. Według tego podziału sangwinikowi odpowiada sanguis = krew .

Koncepcja tego greckiego lekarza i filozofa stała się inspiracją i pierwowzorem badań innych wybitnych naukowców, w szczególności Galena i I.P. Pawłowa. Pawłow stworzył typologię układu nerwowego, która również zakłada istnienie czterech typów temperamentów i opiera się na założeniach Hipokratesa – Galena.

Według teorii Pawłowa sangwinik jest typem silnym, zrównoważonym i ruchliwym. Charakteryzuje się odpornym i sprawnym życiowo układem nerwowym, który na skali temperamentów zajmuje tak zwany złoty środek (obok flegmatyka). Dodatnie i hamulcowe odruchy warunkowe nie stanowią dla niego problemu. Co więcej, sangwinik bardzo rzadko popada w choroby nerwowe, nawet przy trudnych, niesprzyjających warunkach życiowych. Autor tej teorii – Pawłow – uważa ten typ temperamentu za najbardziej doskonały spośród wszystkich czterech.

Mocne strony sangwinika

1. Sprawia, że lgną do niego ludzie
2. Jest bardzo dobrym rozmówcą i mówcą
3. Jest bardzo towarzyski
4. Posiada wyjątkową pamięć do kolorów
5. Jest ekspresyjny i wylewny
6. Jest ciekawy świata i ludzi
7. Lubi tworzyć i kreatywnie myśleć
8. Potrafi być inspiracją dla innych
9. Posiada urok osobisty

Słabe strony sangwinika

1. Nie potrafi dostrzec swoich wad
2. Brakuje mu determinacji w dążeniu do celu
3. Bardzo dużo mówi
4. Jest egocentrykiem
5. Ma problemy z zapamiętywaniem
6. Jest niepunktualny
7. Przerywa wypowiedź rozmówcy
8. Jest roztargniony i niezorganizowany

Połączenia osobowości

Każdy z nas stanowi niepowtarzalny, wyjątkowy zespół cech, które nas charakteryzują. Najczęściej odnajdujemy większość z nich w jednym z czterech profili osobowości. Trzeba jednak pamiętać, że podział ten nie jest jednoznaczny. Zazwyczaj człowiek posiada cechy co najmniej dwóch różnych typów temperamentu (przy jednoczesnej dominacji jednego z nich). Chcąc omówić połączenia sangwinika z innymi osobowościami, konieczne jest aby wyróżnić:

Połączenia naturalne

Naturalną kombinacją temperamentów jest połączenie sangwinika z cholerykiem. Takie połączenie zapewnia predyspozycje do bycia bardzo dobrym przywódcą. Posiadając optymizm i urok osobisty sangwinika, a także upór i determinację choleryka, człowiek powinien potrafić w umiejętny sposób zarządzać ludźmi i motywować ich do pracy. Sytuacja wygląda zupełnie inaczej, gdy dochodzi do kombinacji negatywnych cech obu tych osobowości. Istnieje bowiem ryzyko, że władczość i nerwowość choleryka w połączeniu z roztargnieniem i lekkomyślnością sangwinika spowodują, że człowiek stanie się wyjątkowo impulsywny, chaotyczny i nastawiony jedynie na władzę.

Połączenia uzupełniające się

Temperamentem, który doskonale pasuje do sangwinika i jednocześnie uzupełnia jego braki jest flegmatyk. Ludzie charakteryzujący się połączeniem tych dwóch typów osobowości są najlepszymi kandydatami na przyjaciół. Opanowanie i łagodne usposobienie flegmatyka bardzo dobrze wpływają na towarzyskiego sangwinika, wyciszając go i uspokajając. Osoby łączące w sobie otwartość i emocjonalność ze stabilnością i wyrozumiałością, świetnie nadają się do pracy z ludźmi, odnajdują się więc np. w służbach publicznych czy też w zespołach pracowniczych. Jednak także w tym rodzaju połączenia należy zwrócić szczególną uwagę na negatywne cechy obu osobowości, które w kombinacji mogą skutkować lenistwem, obniżonym zapałem do pracy oraz zmniejszoną ambicją.

Przeciwieństwa

Najczęstsze wewnętrzne konflikty występują u osób, które łączą w sobie cechy sangwinika i melancholika. Sangwinik bowiem jest typem towarzyskim, spontanicznym i kreatywnym, natomiast melancholik pragnie być perfekcyjny i za wszelką cenę dąży do doskonałości. Różnice między tymi rodzajami temperamentu są więc wyraźnie widoczne. Mogą one prowadzić do licznych problemów emocjonalnych, wahań nastroju czy też trudności z podejmowaniem decyzji.

Sangwinik w pracy

1. Sangwinicy są bardzo kreatywni i otwarci na nowe pomysły, jednak często mają duże problemy z ich realizacją. Spowodowane są one szybkim zniechęcaniem się i skierowaniem swojej uwagi w stronę kolejnego projektu.

2. Dla sangwiników bardzo ważna jest różnorodność wykonywanych przez nich obowiązków. Nie odnajdują się oni w pracy obarczonej rutyną i powtarzalnością wykonywanych zadań. Z reguły lubią, gdy dużo się dzieje. Oczekują wyzwań, które rozwiną ich umiejętności i poszerzą kompetencje. Często preferują elastyczne godziny pracy, które nie ograniczają ich spontaniczności i skłonności do zmian.

3. Silnie rozwinięta empatia i ciekawość sangwiników sprawiają, że często podejmują się oni realizacji naraz zbyt wielu projektów i zadań. Bardzo ciężko przychodzi im odmawianie, ponieważ czują się oni w obowiązku pomóc - zastąpić kogoś, wykonać dodatkową pracę. Niestety, wiąże się to z przeciążeniem organizmu i psychiki sangwinika, który zaczyna myśleć wtedy jedynie o ucieczce i ostatecznie często nie wywiązuje się z umów czy danych obietnic.

4. Sangwinicy mają skłonność do spóźniania się i zapominania o umówionych spotkaniach. Przez ich przepełnione kalendarze i długie listy zadań do wykonania, zdarza im się stracić kontrolę nad swoim czasem. Stąd ich problemy z punktualnością i zapamiętywaniem ważnych wydarzeń.

5. Sangwinicy działają o wiele sprawniej i produktywniej, gdy są chwaleni. Nawet mała zachęta jest w stanie zmotywować ich do dalszej pracy. Wiąże się to z ich potrzebą bycia zauważonym i docenionym (F. Littauer 2014, s. 197).

Zawody dla sangwinika:

1. Umożliwiające ciągły kontakt z ludźmi.
2. Związane z dużą aktywnością, zapotrzebowaniem na energię.
3. Wymagające podjęcia jakiejś inicjatywy.

Sangwinik w roli menadżera:

1. każdy dzień traktuje jako nowe wyzwanie,
2. potrafi skutecznie motywować innych do pracy,
3. jest pełen energii i entuzjazmu,
4. robi bardzo dobre pierwsze wrażenie,
5. profesjonalnie reprezentuje firmę i zespół,
6. potrafi twórczo myśleć,
7. nie potrafi odmawiać, w wyniku czego bierze na siebie za dużo zadań i obowiązków,
8. ma trudności z zapamiętywaniem dat i terminów,
9. w podejmowaniu decyzji kieruje się swoimi emocjami,
10. spóźnia się,
11. często zapomina o różnych sprawach.

Flegmatyk(łac. phlegma – flegma) to osoba opanowana, spokojna i powściągliwa, posiadająca silny układ nerwowy – przeciwieństwo choleryka. Według Hipokratesa, dominującym narządem u flegmatyka jest mózg, charakteryzuje go wysoki poziom samokontroli. Jest zrównoważony i robi wszystko w swoim tempie, potrafiąc przy tym selekcjonować rzeczy ważne. Pomimo pesymistycznego podejścia sprawia wrażenie pogodzonego ze sobą, z życiem i ze światem.

W relacjach międzyludzkich jest cierpliwy, chłodny i opanowany. Typowy introwertyk, który ceni sobie prywatność. Zazwyczaj pogodny i nastawiony pokojowo, ponieważ nie posiada silnego nastawienia rywalizacyjnego. Jest dobrym słuchaczem i obserwatorem, emocje skrywa głęboko dlatego obiektywnie postrzega rzeczywistość i nierzadko występuje w roli mediatora.

Typologia temperamentów Hipokratesa-Galena

Typologia Hipokratesa-Galena to najpopularniejsza koncepcja temperamentów. Według niej każdy człowiek jest mieszanką czterech płynów, których proporcja stanowi o naturze człowieka.

Wyróżnia ona temperament:

1. sangwiniczny - sangwinik (łac. sanguis – krew) - typ silny, zrównoważony i ruchliwy
2. flegmatyczny - flegmatyk (łac. phlegma – flegma) - typ silny, zrównoważony, powolny
3. choleryczny - choleryk (łac. chole – żółć) - typ silny, niezrównoważony
4. melancholiczny - melancholik (łac. melas – czarny, chole – zółć) - typ słaby

Flegmatyk w pracy

Flegmatyk najlepiej sprawdzi się w pracy wymagającej skrupulatności i dokładności. Lubi wykonywać rutynowe czynności, na stanowiskach które nie wymagają dodatkowej inicjatywy. Cechujące go solidność i wysoka inteligencja interpersonalna sprawiają, że dobrze poradzi sobie zarówno w pracach analitycznych (np. księgowy) jak i tych, które wymagają bezpośrednich kontaktów z ludźmi (np. doradca, konsultant, psycholog). Potrafi budować trwałe relacje z klientami oraz współpracownikami. Dzięki silnemu układowi nerwowemu zachowuje spokój nawet w najbardziej stresowych sytuacjach. Jego obiektywne spojrzenie oraz skrupulatna obserwacja otoczenia sprawiają, że często w organizacji występuje w roli mediatora.

Osoba z temperamentem flegmatycznym powinna natomiast unikać prac wymagających szybkiego działania i zaangażowania dużej ilości energii. Flegmatyk ma problemy z podejmowaniem szybkich, strategicznych decyzji i zazwyczaj pracuje powoli, we własnym tempie. Potrzebuje zewnętrznych bodźców, motywujących go do szybszego działania. Jego pokojowe nastawienie sprawia, że nie radzi sobie również w warunkach silnej rywalizacji.

Według F. Littauer zawody wskazane dla flegmatyka to np. socjolog, psycholog kliniczny, pracownik naukowy, pisarz, kustosz w muzeum, bibliotekarz czy krytyk literacki.

Flegmatyk jako menadżer

Według A. Depta menadżera flegmatycznego cechuje powolność, pasywność działania i apatia. Z drugiej strony jego zrównoważenie i pozytywne usposobienie korzystnie wpływa na zespół, którym zarządza. Jako osoba opanowana i cicha nie pragnie być w centrum uwagi, dlatego dobrze radzi sobie z delegowaniem zadań oraz potrafi docenić pracowników. Największym wyzwaniem dla flegmatyka pełniącego funkcję menadżera jest stawianie sobie celów motywujących do działania.

Flegmatyk - menadżer

Zalety:

1. kompetentny i dokładny
2. zrównoważony i zgodny
3. posiada zdolności zarządcze
4. unika konfliktów i rozwiązuje problemy pracownicze
5. jest odporny na krytykę
6. upraszcza rozwiązania problemów

Wady:

1. ma problemy z szybkim podejmowaniem decyzji
2. boi się podejmować ryzyko i unika odpowiedzialności
3. ma trudności w definiowaniu celów
4. brak ambicji
5. odkłada ważne sprawy na ostatnią chwilę

Choleryk (gr. chole - żółć) - jest jednym z najbardziej wybuchowych spośród czterech temperamentów według podziału greckiego filozofa Hipokratesa (V wiek p. n. e.). Według teorii Hipokratesa temperament ten, wiąże się z przewagą żółci na człowieka.

Ten grecki filozof i lekarz wyraźnie zaznacza, iż temperament choleryczny wiąże się z pobudliwością i szybką wybuchowością.

Według teorii Pawłowa, choleryk jest typem silnym, niezrównoważonym, pobudzonym, skłonnym do stanów nerwicowych. W sytuacjach niespokojnych, staje się agresywny aż do braku swoich sił, całkowitego wyczerpania. Stan zmęczenia zmienia się w depresję. Są to osoby nieopanowane, pełne agresji i wybuchowości.

Choleryk zawiązuje relacje ze względu na cel. To właśnie on jest główną motywacją choleryka (cel). Cechy, za pomocą których możemy określić, czy to właśnie jest choleryk, to efektywność oraz dążenie do celu. Wyzwania działają na niego jak „płachta na byka”. Dlatego można mówić, iż świat nie istniałby gdyby nie grono choleryków, ponieważ oni uważają, że pewne rzeczy można zrobić.

Czuje się, jak gdyby był otoczony boskim nimbem. Najtrudniej mu odpuścić. Urodzony przywódca, prowadzący wszystkich ku dobru do którego jest przekonany. Jeśli coś według niego jest dobre to znaczy, że faktycznie dobre być powinno. Musi mieć ogromną wolę, przez to, iż wszystkich musi nakierowywać, narzucać swoje zdanie. Choleryk ma bardzo wysokie ego, wręcz przerośnięte. Twierdzi, że zawsze ma rację.

Jest to osoba zazwyczaj drażliwa, niecierpliwa, wybuchowa, agresywna. Szczególnie wtedy, gdy ktoś ma inne zdanie lub próbuje narzucić swoją opinię na dany temat. Momentalnie wpada w zdenerwowanie. Często dochodzi u niego do stanów lękowych, depresyjnych.

W biznesie typ ten będzie świetnym prezesem, szefem, właścicielem firmy, ponieważ jest skupiony na wszelkiego rodzaju zadaniach, będzie łączył szybkość, dokładność i intuicyjność podejmowania decyzji a także pragnienie i dążenie do perfekcji, zamierzonego celu, nudzi go stagnacja. Potrzebuje dowodów na to, że jest szanowany. Posiada autorytet.

Choleryk najbardziej obawia się braku zrozumienia oraz tego, że druga strona nie będzie go traktować z należytym szacunkiem. Ponadto, z uwagi na swoją pracowitość, boi się, że zostanie przez kogoś wykorzystany. Choleryk bardzo lubi wprowadzać zmiany, nie lubi „nic nie robienia”, jest bardzo aktywny, dynamiczny. Męczy go siedzenie w jednym miejscu.

Mocne strony choleryka:

1. konkurencja pobudza go do działania
2. cały czas dąży do upragnionego celu
3. dusza towarzystwa
4. aktywny optymista życiowy
5. szybko decyduje
6. stanowczy
7. dąży do perfekcji
8. samowystarczalny, niezależny
9. zaangażowany
10. schludny
11. oszczędny

Słabe strony choleryka:

1. nie znosi krytyki
2. jest impulsywny, wybuchowy; łatwo ulega negatywnym emocjom
3. skłonny do stanów nerwicowych, depresyjnych
4. agresywny
5. niezrównoważony
6. broni własnych przekonań narzucając swoje zdanie

Choleryk w pracy

Zalety:

1. urodzony kierownik
2. posiada autorytet
3. ma przywódcze zdolności
4. odpowiedzialny, nie boi się trudnych wyzwań
5. jest świetny w tym co robi
6. jest pracowity, zawsze chętny do działania
7. lubi zadania matematyczne: wykresy, liczby itp.
8. jest solidny
9. broni własnych przekonań
10. konkurencja pobudza go do działania
11. dobry organizator

Wady:

1. nie uznaje racji innych
2. pozbawiony empatii, nie udziela emocjonalnego wsparcia
3. oschły
4. stwarza niemiłą atmosferę
5. nie przekazuje zadań kierowniczych pozostałym menadżerom
6. często wydaje nieprzemyślane decyzje i oceny

Melancholik (łac. melas - czarny, chole - żółć) - jeden z czterech podstawowych temperamentów, wyróżnionych przez Hipokratesa - Galena. Na tle pozostałych odznacza się niezwykłą emocjonalnością, wrażliwością, dokładnością jak również perfekcjonizmem.

Zdaniem F. Littauer „perfekcyjny melancholik ma naturę introwertyczną”. Jest człowiekiem, który nie dzieli się swoimi myślami, często zagłębia się w swoich rozważaniach, z reguły przez pesymistyczne nastawienie i postrzeganie świata w czarnych barwach, popada w apatię. Perfekcjonizmu oczekuje także od innych. Ogromną zaletą jaką należy tutaj wskazać jest twórczość melancholika. Posiada on niezwykle kreatywne rozwiązania w danej sytuacji i nie ulega wątpliwości, że musi doprowadzić do końca to, co zaczął.

Dzięki swojej wrażliwości i troskliwości potrafi uważnie wysłuchać oraz utożsamić się z problemami innych, a przy tym wyrazić swoje zdanie. Jest wspaniałym przyjacielem, wiernym i oddanym. Jego zdolności pozwalają mu czytać w ludzkich sercach, w wyniku czego okazuje się być fenomenalnym doradcą.

Zaś I. Pawłow określa melancholika jako typ słaby. Jego komórki nerwowe są bardzo wrażliwe na wszelkie bodźce, co osłabia jego odporność. Okazuje się, że ludzie o tym typie temperamentu są najbardziej podatni na choroby układu nerwowego tj. nerwica.

Kompilacja temperamentów

F. Littauer wyróżnia 3 rodzaje połączeń:

1.Połączenia naturalne – perfekcyjny melancholik został powiązany ze spokojnym flegmatykiem, jako że oby dwaj mają naturę introwertyczną, przemyślenia trzymają głęboko w sobie, a ich przekonania i punkt widzenia wiążą się raczej z pesymizmem. Melancholik ma za zadanie zmotywować flegmatyka i pobudzić go do działania, zaś flegmatyk powinien pomóc melancholikowi zwalczać popadanie w stany depresyjne.

2. Połączenia uzupełniające się – w tym powiązaniu melancholikowi został dopasowany energiczny choleryk. Są to temperamenty, które uzupełniają wzajemne braki. Połączenie perfekcyjnego melancholika, który posiada zdolności twórcze, jest zorganizowany i skrupulatny z energicznym cholerykiem, pełnym wigoru, z umiejętnościami przywódczymi oraz determinacją tworzy człowieka nie do pokonania. Swoim postępowaniem dąży do wyznaczonych celów i przy tym osiąga liczne sukcesy.

3. Przeciwieństwa – kontrastem perfekcyjnego melancholika będzie w tym przypadku towarzyski sangwinik. Te typy osobowościowe znacznie różnią się od siebie. Osobie reprezentującej ten rodzaj temperamentu często mogą towarzyszyć wewnętrzne konflikty czy problemy emocjonalne, spowodowane rozbieżnością charakterów.

Melancholik w pracy

W swojej pracy melancholik potrzebuje przede wszystkim ciszy i spokoju. Preferuje samodzielne wykonywanie obowiązków. Jedynie w takich warunkach potrafi spełniać powierzone mu zadania. Jego miejsce pracy wygląda schludnie i czysto. Jest osobą, która unika odpowiedzialności, podejmowania decyzji, wystąpień publicznych czy częstych kontaktów z ludźmi. Jego mocną stroną jest dogłębna analiza, twórczość a także drobiazgowość i skrupulatność, dlatego wskazane jest aby właśnie w tym kierunku planował swoją karierę zawodową.

Jak podaje M. Polczyk „melancholik powinien rozważyć przede wszystkim zawody koncepcyjne, wymagające twórczego rozwiązywania problemów i zadań długofalowych, pracę w segmencie badania i rozwój, pracę związaną z planowaniem, prowadzeniem dokumentacji, rejestrów i wykazów”. Przykłady zawodów, w których melancholik sprawdziłby się najlepiej to księgowy i ekonomista.

A. Depta oraz H. Wojtaszek wyróżnili poszczególne mocne strony oraz słabości melancholika jako menadżera:

Melancholik - menadżer

Zalety:

1. postępuje zgodnie z zasadami
2. perfekcjonista o wysokich wymaganiach
3. szczegółowy, dokładny
4. z łatwością rozpoznaje problemy i je rozwiązuje
5. rzetelny, poukładany
6. musi dokończyć, to co zaczął

Wady:

1. humorzasty
2. perfekcjonizmu wymaga także od innych
3. wrażliwy
4. podejrzliwy, nieufny w stosunku do pracowników
5. często odkłada ważne sprawy na później
6. ma tendencje do popadania w stany apatyczne

Jak zrozumieć melancholika?

Aby żyć w zgodzie z osobą o temperamencie melancholicznym należałoby zwrócić uwagę na kilka kluczowych kwestii, a mianowicie:

1. Pesymistyczne nastawienie to jego drugie imię, tak więc trzeba nauczyć się z tym żyć. Melancholikom, którzy mają skłonności do popadania w depresję należy przede wszystkim pomóc, ale co ważne, we właściwy i delikatny sposób. Należy okazać zainteresowanie oraz chęć wsparcia, unikając przy tym wprawiania w dobry nastrój.

2. Należy pamiętać, że jest osobą bardzo wrażliwą, która wszystko bierze do siebie. Dlatego rozmawiając z melancholikiem trzeba uważać co się mówi i w jaki sposób, aby niepotrzebnie go nie zranić. W przeciwnym wypadku możemy narazić się na niepotrzebny konflikt.

3. Przy udzielaniu pochwał i komplementów powinno się pamiętać także o tym, że melancholicy mają tendencję do głębszej analizy i szukania drugiego dna. W takiej sytuacji musimy być jak najbardziej szczerzy.

4. Istotnym jest aby nie zapominać, że melancholik jest wrażliwym perfekcjonistą oraz dąży do doskonałości. Warto więc postarać się o utrzymanie porządku i nienaruszanie jego idealnego oraz zorganizowanego planu dnia.